بعضی از ما هنگام حرف زدن وحرفهای روزمره
عمدتا از چند عبارت یاتعارفات روزمرگی استفاده میکنیم که گاهی هم از
گفتن این کلمات خودمان خجالت می کشیم
کلماتی مانند...........
نوکرتم
مخلصتم
ارادت دارم
لطف داری
دستت درد نکنه
چاکرم و ...
چگونه میشود گفتگوی بچه مسلمان را به گونه ای خاتمه پیدا کند که
هم صاحب سخن راضی باشد و هم مستمع و هم کلام از نادرستی و عیب، بری باشد؟
به نظرم اگر در هنگام ختم کلام، از دعاهای خیر در حق همدیگر استفاده
کنیم،
هم حساب و موجودیمان را پر میکنند، هم قلبها به هم نزدیکتر میشوند......
هم کلام دروغی به زبان نیامده است و هم نوعی نوآوری در این جملات
و عبارات کلیشهای رخ داده است:
پس عزیزان بهتره که در زندگی روزمره از این جملات بیشتر استفاده کنیم
خدا خیرت بده!
خدا امواتت رو بیامرزه!
خدا توفیق خدمت به پدر و مادر رو بهت بده!
انشالله خوشحال و موفق باشی!
خدا یک در دنیا، صد در آخرت بهت بده!
انشالله توفیق نماز اول وقت رو از دست ندی!
نماز شب خون شی ایشالله
یاجملات خوب وبامعنای عربی مثل
جزاکم الله خیر واحسن الجزا
احسن
و...................
بیجهت نیست که از کودکی به ما یاد دادهاند در هنگامه اتمام سخن
با هم «خداحافظی» کنید. چه دعایی بهتر از این؟